تپه نوشیجان به عنوان پایگاه میراثی همدان انتخاب شد

 

مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان همدان گفت: پس از پیگیری و مطالعات کارشناسی میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، استان همدان توانستیم نوشیجان را به فهرست پایگاه های کشور بیفزاید و این اتفاق نقطه عطفی در حوزه میراث فرهنگی استان خواهد بود.

سروش مقدم افزود: نوشیجان پس از لائودیسه، هگمتانه و بافت بازار به عنوان چهارمین پایگاه میراثی در استان می تواند مورد توجه دوستداران در حوزه مطالعات باستان شناسی قرار گیرد.

وی با اشاره به ویژگی متمایز نوشیجان در استان همدان گفت: هرچه تعداد پایگاه های میراثی در استانی بیشتر باشد نشان از غنی بودن آثار تاریخی آن استان خواهد بود.

وی اضافه کرد: پس از آنکه یک اثر ملی به پایگاه میراثی تبدیل می شود باید منتظر بود تا آینده پیش روی آن، اثر خود را در تجهیز بررسی های کارشناسانه با اعتبارات کافی و حتی ترسیم شدن چارت نیروی انسانی روز به روز درخشان تر نمایان کند.

تپه نوشیجان یکی از بزرگترین آثار تاریخی ملایر است، این تپه در20 کیلومتری راه ملایر همدان در غرب ملایر نزدیک روستای شوشاب و اسکنان و در کنار رودخانه حرم آباد قرار گرفته است.

ابعاد تقریبی آن 80 در 30 متر و بلندی اش حدود 27 متر است ، حفاری علمی در سال 1341 به سرپرستی استروباخ آغاز و در نتیجه این حفاری ها سه طبقه فرهنگی که علامت آن در سه قسمت توسط کارشناسان شناسایی شده است ، شناخته شد. 

از این سه طبقه ، طبقه ای مربوط به استقرار مادها بوده است که با توجه به آثار تاریخی و معماری و دیگر یافته های باستانی ، روشن می شود مادها از نیمه قرن هشتم تا نیمه قرن ششم قبل از میلاد در این طبقه استقرار داشته اند. 

بقیه آثاری که از طبقه اول تپه نوشیجان به دست آمده در برگیرنده معماری مادها است و عبارت است از 9 بنای قدیمی جبهه غربی تپه که نخستین آتشکده است، تالار ستون دار آپادانا، تالار مرکزی که دومین نیایشگاه است ، اتاق ها ، انبارها تونل ها ،حصار دژ نوشیجان آثار به دست آمده که یک جام طلایی و یک ستاره و یک ماه طلایی بوده ، هم اینک در موزه های امریکا و فرانسه است.

این بنای عظیم و تاریخی هفت هزار سال قدمت دارد و اگر مسوولان حفظ میراث فرهنگی اقدام به نگهداری و کشف یک طبقه باقی مانده در زیر خاک نکنند، این تپه همچنان ناشناخته باقی خواهد ماند.

طبق اسناد موجود در میراث فرهنگی ملایر، روی تپه واقع شدن این بنا حاکی از آن است که در حدود چهارهزار سال پیش این منطقه زیر آب قرار داشته و تنها این قلعه از آب بیرون بوده است.

این قلعه در سه طبقه بنا شده که یک طبقه از آن در اثر باد و باران و عوامل جوی از بین رفته است ، یک طبقه آن حفاری شده که قسمت های بالا در آن مشاهده و ثبت شده و قسمت سوم قلعه همچنان در زیر خاک مدفون است.

همچنین دیواره های پهن و دژهای مستحکم ، نشان از قدرت نظامی و دفاعی اقوام ساکن آن دارد.